"Ciotka Tula", powieść wybitnego hiszpańskiego twórcy Miguela de Unamuno, podobnie jak prezentowana wcześniej polskiemu czytelnikowi "Miłość i pedagogika", ukazuje problemy życia rodzinnego. Jest to psychologiczne studium wybujałego, wręcz hipertroficznego instynktu macierzyńskiego. Główna bohaterka podporządkowuje mu swoje działania, wyrastając ponad otoczenia dzięki konsekwentnej bezwzględności i zaborczości. Zjawisko to, z pewnością w dużej mierze charakterystyczne dla tradycjonalistycznej mentalności hiszpańskiej, przedstawia Unamuno w sposób klarowny, odrzucając wszelką zbędną ozdobność. Dążenie do maksymalnej prostoty, ograniczenie środków wyrazu do elementów najniezbędniejszych widoczne jest przede wszystkim w obrazie psychiki głównej postaci kobiecej. Dla Unamuna pierwszorzędne znaczenie ma bowiem odnalezienie najgłębiej ukrytych motywacji psychologicznych zaskakującego niejednokrotnie postępowania bohaterów. Postawa bohaterki może stanowić ilustrację zjawisk określanych w psychologii jako tłumienie i fałszywa świadomość. Ciotka Tula, wyrzekająca się osobistego szczęścia, rezygnuje z założenia własnej rodziny w imię wartości, które najwyżej sobie ceni: niewzruszonej czci kobiety oraz narzuconego sobie obowiązku poświęcania się rodzinie siostry, okazuje się - gdy zajrzeć w tajniki jej duszy - postacią tragiczną, "aniołem, który tworzy grzeszników", wedle słów jednej z postaci powieści. Jest Unamunowska Tula ofiarą swego skłonnego do krańcowości temperamentu, uosobieniem arcyhiszpańskiej postawy stanowiącej klasyczny wyraz bolesnego rozdźwięku między rzeczywistością i stworzonym przez siebie wizerunkiem świata idealnego.